Moederdag is voor velen een bijzondere dag. Voor kinderen en volwassenen die hun moeders graag in de bloemetjes zetten, voor echtgenoten die hun partner graag laten weten dat ze haar een goede mama vinden, voor kinderen die hun mama dit jaar voor het eerst moeten missen, voor volwassenen die verder leven zonder hun mama, maar ook voor moeders die ernaar uitkijken om hun kinderen, hoe jong of oud ook, op bezoek te krijgen, moeders van sterrenkindjes, … Kortom, Moederdag is een dag met verschillende emoties en verschillende ervaringen.

Een aantal mama’s die ik hierover sprak vindt Moederdag belangrijker dan haar eigen verjaardag. Want moeder zijn, dat ben je voor je leven, onvoorwaardelijk en in goede en kwade dagen. En het doet deugd om af en toe heel expliciet te horen ‘dat je het goed doet’ van degenen die je lief hebt. Omdat het niet iedere dag even gemakkelijk is. Moeder zijn, dat blijf je, ook als je fysiek niet meer aanwezig bent. Moeder en kind, dat is een verbinding die niemand anders begrijpen kan.

En toch ben ik me er heel erg van bewust dat er ook mensen zijn die dit gaan tegenspreken, die een andere ervaring hebben met hun moeder. Daarom zoom ik graag even in op 2 eigenschappen die een moeder zo bijzonder maken, en die deze mensen mogelijk gemist hebben in hun opvoeding, in de band met hun moeder.

Onbaatzuchtigheid

Onbaatzuchtigheid is het centraal stellen van het belang van je medemens. In dit geval je kinderen. Je wil dat je kinderen niks tekort komen en probeert als mama ervoor te zorgen dat ze op tijd zijn voor hun hobby, met vriendjes kunnen spelen, een warme maaltijd op tafel krijgen, propere lakens op hun bed hebben liggen, … Schitterend toch, hoe al die mama’s op woensdagnamiddag rondvliegen om alles in goede banen te leiden? 

Eerlijk? Ik vind dit zelf een lastige omdat ik ervan overtuigd ben dat je je eigen behoeften niet mag verwaarlozen en voldoende aan zelfzorg dient te doen als je ook voor een ander wil kunnen zorgen. Want vroeg of laat bots je op je eigen grenzen en ben je niet meer gelukkig omdat je te lang je werkelijke behoeften verwaarloosd hebt. Ik pleit dus voor een combinatie van eigen grenzen en behoeften duidelijk aangeven én het onbaatzuchtige in jezelf naar boven halen. Want dat extraatje doen voor je kinderen, daar wordt een mama ook gelukkig van!

Empathie

Bijzondere moeders hebben de kwaliteit om echte empathie te tonen. Empathisch zijn betekent dat je een sterk inlevingsvermogen hebt in de ander. Je kan dit dus enkel tonen in relatie met een ander. Dit verklaart waarom moeders bij het schooloptreden van hun kind een traantje wegpinken, of bij het eerste liefdesverdriet. Zij voélen de spanning of de pijn die hun kind voelt bijna letterlijk. Empathie wordt nogal eens verward met sympathie, terwijl er een zeer groot verschil is. 

Onderzoek door Brené Brown heeft aangetoond dat er 4 kwaliteiten zijn die je bezit als je empathisch bent:

  1. Het nemen van perspectief: dit is het vermogen om door de bril van de ander naar de situatie te kijken
  2. Geen oordeel hebben: echt luisteren zonder een oordeel, overtuiging of mening te geven
  3. Emotie herkennen en dit ook aangeven: zelf weten hoe het is om een bepaalde emotie te voelen en dit ook benoemen
  4. Met mensen meevoelen: meevoelen in het feit dat het even tegenzit, omdat je dit zelf ook wel eens ervaren hebt

Bij sympathie doe je erg je best om te luisteren naar de ander, of om je in te leven in de situatie. De grote valkuil is echter dat je (goedbedoeld) een oplossing wil bieden voor het probleem, of het probleem wil verkleinen met reacties als ‘och, er zijn genoeg vissen in de zee’ of ‘ik begrijp je, maar het had veel erger kunnen aflopen’. Door sympathiek te zijn creëer je vaak afstand, waar je met empathie echt vertrouwen kan opbouwen, écht een verbinding kan krijgen met de ander. 

Brené Brown toont dit verschil op een schitterende manier in onderstaand filmpje.